دو سیاه‌چاله در مداری به دور یکدیگر در اختروش OJ287. تصویر سمت چپ، نموداری نظری است، که لنکسواردی (Lankeswar Dey) محاسبه کرده، و نشان می‌دهد که سیاه‌چاله‌ها و جت‌های برون‌تابیده از آنها در زمان تصویربرداری کجا قرار داشتند. در سمت راست، تصویری است که سامانه شامل ماهواره RadioAstron (J.L. Gomez and et al., 2022J.L. Gomez and et al., 2022) گرفته است، که در آن دو نقطه روشن پایین ناشی از انتشار رادیویی از دو سیاه‌چاله‌اند و بالاترین نقطه، جت سیاه‌چاله کوچک‌تر است. این جت به صورت خط‌چین در نمودار سمت چپ نشان داده شده است و در همان حال دو سیاه‌چاله به صورت دو نقطه دیده می‌شوند. (منبع: arXiv (2025). DOI: 10.48550/arxiv.2510.06744)

اخترشناسان برای اولین بار موفق به ثبت تصویری رادیویی شده‌اند که دو سیاه‌چاله در حال چرخش به دور یکدیگر را نشان می‌دهد. این رصد وجود دو سیاه‌چاله را تأیید کرده است. در گذشته اخترشناسان فقط موفق به ثبت تصویر یک سیاه‌چاله تکی شده بودند.

یک گروه بین‌المللی از محققان موفق شدند از دو سیاه‌چاله که در مرکز اختروش OJ287 به دور یکدیگر می‌چرخند، تصویربرداری کنند. اختروش‌ها هسته‌های به‌شدت درخشان کهکشانی‌اند که وقتی یک سیاه‌چاله ابرپرجرم در مرکز کهکشان گاز و غبار اطراف خود را می‌بلعد، نور آنها ایجاد می‌شود.

در گذشته اخترشناسان موفق به تصویربرداری از سیاه‌چاله مرکزی راهِ‌شیری و نیز سیاه‌چاله‌ای در کهکشان همسایه موسوم به Messier 87 شده‌اند.

مائوری والتونن (Mauri Valtonen) از دانشگاه تورکو در فنلاند، نویسنده اول این مقاله پژوهشی، می‌گوید: «اختروش OJ287 چنان درخشان است که حتی منجمان آماتور با تلسکوپ‌های شخصی نیز می‌توانند آن را شناسایی کنند. نکته خاص در مورد OJ287 آن است که تصورر می‌شد نه یکی، بلکه دو سیاه‌چاله در مداری دوازده ساله به دور یکدیگر می‌چرخند و الگویی از تغییرات نوری در همان بازه زمانی ایجاد می‌کنند که به راحتی قابلِ‌تشخیص است». این مقاله در The Astrophysical Journal چاپ و منتشر شده است.

این اختروش در قرن نوزدهم «به‌صورت تصادفی» کشف شد.

رد اولین رصدهای OJ287 را می‌توان در عکس‌های قدیمی تا قرن نوزدهم یافت، هنگامی که اولین بار اخترشناسان ناحیه مورد نظر در آسمان را تصویربرداری کردند. با این حال در آن زمان قابل‌تصور نبود که سیاه‌چاله وجود دارد، چه برسد به کوازار. OJ287 به طورر تصادفی در تصاویر بود و در همان زمان اخترشناسان بر دیگر اجرام در تصاویر تمرکز داشتند.

آیمو سیلانپا (Aimo Sillanpää) که در آن زمان دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه تورکو بود،‌ در اوایل سال ۱۹۸۲ متوجه شد که درخشندگی این جرم طی یک دوره ۱۲ ساله تغییر منظمی دارد. او به‌عنوان محقق دانشگاهی به مطالعه OJ287 پرداخت، او فرض کرد که تغییر درخشندگی ناشی از چرخش دو سیاه‌چاله به دور یکدیگر است. صدها اخترشناس به‌طور فزاینده این اختروش را زیر نظر داشته‌اند تا ببینند این نظریه درست است یا خیر و تصویر کاملی از حرکت مداری سیاه‌چاله‌ها به‌دست آورند.

سرانجام چهار سال پیش، لانکسوار دی (Lankeswar Dey) محقق دکترا، از بمبئی در هند، که به صورت پاره‌وقت در دانشگاه تورکو مشغول به کار بود معمای مدار را حل کرد. تنها پرسش باقی‌مانده این بود که آیا می‌توان هم‌زمان هر دو سیاه‌چاله را تشخیص داد یا خیر.

ماهواره TESS ناسا که نور هر دو سیاه‌چاله را آشکارسازی کرد توانست به این پرسش پاسخ دهد. با این حال همچنان آنها به صورت یک نقطه دیده می‌شدند زیرا تصاویر تهیه‌شده با استفاده از نور معمولی وضوح کافی برای نشان دادن سیاه‌چاله‌ها به‌صورت جداگانه را نداشت. حال به تصویری با وضوح ۱۰۰۰۰۰مرتبه بالاتر نیاز بود که با رادیوتلسکوپ‌ها ممکن می‌شد.