Messier 63 (معروف به M63، NGC 5055و کهکشان گل آفتابگردان) یک کهکشان مارپیچی در فاصلۀ حدود ۲۹٫۵ میلیون سال نوری در صورت فلکی «تازی‌ها»، قوی‌ترین میدان خارجی را درمیان کهکشان‌های SPARC دارد. Image credit: NASA / ESA / Hubble

دکتر استیسی مک‌گاف، پژوهشگر گروه نجوم دانشگاه کیس وسترن ریزرو (Case Western Reserve)، می‌گوید: «اثر میدان خارجی امضای منحصربه‌فرد MOND است که در گرانش نیوتن-اینشتین پیش نمی‌آید».

«این هیچ شباهتی با نظریۀ مرسوم با مادۀ تاریک ندارد. آشکارسازی این اثر شگفت‌انگیز است.»

دکتر کیو هوآن چای، محقق گروه فیزیک و اخترشناسی دانشگاه سیجونگ، می‌افزاید: «من با این فرض کار می‌کردم که مادۀ تاریک وجود دارد، به همین دلیل این نتایج بسیار شگفت‌زده‌ام کرد.»

«در ابتدا نمی‌خواستم که نتایج کارمان را به نفع MOND تفسیر کنم. اما اکنون نمی‌توانم این حقیقت را انکار کنم که نتایج به‌وضوح MOND را به‌جای فرضیۀ مادۀ تاریک تأیید می‌کنند.»

این دانشمندان منحنی چرخش ۱۵۳ کهکشانِ‌ صفحه‌ای از نمونه‌های SPARC را تجزیه‌وتحلیل کردند.

آنها با مشاهدۀ این که کهکشان‌ها بیشتر از کهکشان‌ها در میدان‌های خارجی ضعیف‌تر، در میدان‌های خارجی قوی کُند می‌شوند، یا منحنی چرخش روبه‌زوالی نشان می‌دهند، همان‌طور که MOND به‌تنهایی پیش‌بینی کرده بود، اثر میدان خارجی را نتیجه گرفتند.

دکتر مک‌گاف می‌گوید: «در ابتدا نسبت به نتایج تردید داشتم، زیرا انتظار می‌رود اثر میدان خارجی در منحنی‌های چرخشی بسیار کم باشد».

«ما ماه‌ها سیستم‌های مختلفی را بررسی کردیم. در انتها مشخص شد که یک کشف محکم و واقعی داریم.»

وی افزود «تردید داشتن بخشی از فرایند علمی است و تمایل نداشتن بسیاری از دانشمندان برای درنظرگرفتن احتمال MOND را درک می‌کنم.»

«من از همان‌جایی می‌آیم که افراد علاقمند به مادۀ تاریک می‌آیند. این که فکر کنیم خیلی اشتباه کرده‌ایم دردناک است. اما میلگرام بیش از ۳۰ سال پیش این را با MOND پیش‌بینی کرده بود. هیچ نظریۀ دیگری رفتار مشاهده‌شده را پیش‌بینی نکرده بود.»

مقالۀ این گروه در نشریۀ Astrophysical Journal منتشر شده است.

منبع خبر:

http://www.sci-news.com/astronomy/modified-gravity-theory-09165.html