ابزارهای ساده سه بعدی می توانند حیات بخش علم ستاره شناسی برای دانشمندان و عموم مردم باشند. اما دو ستاره شناس معتقدند که این ابزار بسیار کمتر از آنچه باید، بکار گرفته شده اند.

بیوشیمی دانها قهرمانان بلامنازع تصویر سازی سه بعدی علمی هستند. آنها بودند که در آغاز عصر کامپیوتر از روش سه بعدی برای نمایش مولکولها استفاده کردند. این روش تحول عظیمی در نحوه فهم و درک دانشمندان از کارهای یکدیگر ایجاد کرد. منصفانه است که بگوییم بدون ابزار های تصویر سازی سه بعدی دانش بیوشیمی ضعیف تر از این بود.

حالا فردریک فوگت[1] و الکساندر واگنر[2] در دانشگاه ملی استرالیا معتقدند که ستاره شناسی هم می تواند بطور مشابهی از ابزار های ساده سه بعدی سود ببرد. آنها معتقدند: "تصاویراستریو [3] تنها روشی نمایشی برای ارائه داده ها نیست، بلکه بدلیل دیدی واقعی که از داده های چند بعدی چه از نظر طبیعت شهودی و چه نظری برای خوانندگان فراهم می آورد، پیشرفتی در برقراری ارتباط میان نتایج علمی در نشریات است."

البته این ستاره شناسان تلاش های قبلی در بکارگیری روش های سه بعدی را کاملا نادیده نگرفته‌اند. ماموریت های مختلف مریخ مانند فونیکس و کاوشگر های مسیریاب[4] همانند مدارگَردِ سریع مریخ، همه قابلیت عکسبرداری برجسته را داشته اند و بسیاری از کیهان شناسان از ابزارهای تصویر سازی سه بعدی موثر برای نمایش شبیه سازی و اندازه گیری هایشان از جهان در بزرگترین مقیاس ها استفاده کرده اند. با این حال، ووگت و واگنر معتقدند که این روش ها باید بشکل گسترده تری مورد استفاده قرار گیرد. فراوانی و سهولت روش های انتشار و نمایش الکترونیکی که ساختن، فرستادن و تماشای تصاویر سه بعدی را بسیار آسان تر کرده است، برنامه ریزی برای استفاده بیشتر از آن را به هدفی ارزشمند تبدیل می کند.

ستاره شناسی مطالعه ساختارها در مقیاس بزرگ است، اما ما عموما نتایج را در غالب تصاویر تخت نمایش می دهیم. بنابراین روش های سه بعدی توانایی زنده کردن این ساختار ها را دارند، نه تنها برای متخصصان فیزیک نجوم، بلکه برای طیف وسیعی از عموم جامعه.

ووگت و واگنر تصاویراستریو را به عنوان ابزارهای سه بعدی مورد نظر خود انتخاب کردند و در مقاله شان مثال هایی از آن را ارائه کردند. در اینجا دو نمونه از تصاویر آنها بازسازی شده اند. شکل بالا نمونه ای از جت نسبیتی از یک هسته فعال کهکشانی است و تصویر پایین نمایی از درون یک اَبر شبیه سازی شده است.

ضمنا واگت و واگنر طرفدار روشی هستند که به اصطلاح روشِ نمای آزادِ تصاویراستریو نامیده می شود. نمای آزاد به این صورت است که هر دو تصویر راست و چپ در کنار هم گذاشته میشود و این هنر بیننده است که به تواند به طور همزمان با نگاه کردن به هر عکس تنها با یکی از چشمهایش، درکی سه بعدی از تصویر داشته باشد.

این روش با مزه ایی است. اگر چپ شدن چشم هایتان و تاری دید و سردرد برایتان مهم نیست، این ایده را دوست خواهید داشت، در غیر اینصورت شانسی برای پیروزی در میان روش های جایگزینِ دیگر ندارد!

در اینجا با ترکیب تصاویراستریو، انیمیشین کوتاهی ساخته ایم. این روش ساده برای بکار گرفتن قابلیت قدرتمند پردازش تصویری مغز است.

 اگر روش نمایِ آزاد را ترجیح می دهید، تصاویراستریوی اصلی در مقاله‌ی مرجع زیر موجودند. می‌توانید به آن مراجعه کنید.

منبع: http://www.technologyreview.com/blog/arxiv/27004/?ref=rss

مرجع: arxiv.org/abs/1107.2715: Stereo Pairs In Astrophysics