تعیین سن لایه‌های سنگی، فسیل‌ها و وقایع زمین‌شناسی از مسائل بسیار مهم در علوم زمین‌شناسی، زمین باستان و باستان‌شناسی است که در علم سن‌سنجی (Geochronology) به آن پرداخته می‌شود.

سن‌سنجی به دو دستهٔ نسبی و مطلق تقسیم می‌شود. در سن‌سنجی نسبی، بر اساس وجود فسیل‌های موجود در لایه‌های رسوبی، ترتیب لایه‌ها و وقایعی که بر آن‌ها تأثیر گذاشته‌اند، تقدم و تأخر آن‌ها و سن نسبی‌شان تعیین می‌گردد. تعیین سن بر اساس فسیل‌های موجود به گونه‌ای است که یک بازهٔ زمانی را مشخص می‌کند، اما سن دقیق آن واحد سنگی را مشخص نمی‌کند.

از سوی دیگر، روش سن‌سنجی نسبی محدود به لایه‌های رسوبی دارای فسیل است، بنابراین نمی‌تواند سن سنگ‌های آذرین، دگرگونی و سن تشکیل گسل‌ها را تعیین کند. به همین دلیل، علم سن‌سنجی مطلق به تعیین دقیق سن سنگ‌های آذرینی، دگرگونی، گسل‌ها و دیگر پدیده‌ها با استفاده از نسبت ایزوتوپ‌های عناصر مختلفی همچون اورانیوم-سرب، اورانیوم-اورانیوم، کربن-کربن، روبیدیوم-استرانسیوم، اورانیوم-هلیوم، پتاسیم-آرگون و روش لومینسانس با تحریک نوری برای بازه‌های زمانی پرکامبرین تا کمتر از هزار سال پیش استفاده می‌شود.

شایان ذکر است که روشی دیگر با نام مغناطیس‌سنجی چینه‌ای وجود دارد که بر پایهٔ مغناطیس دیرینهٔ ثبت‌شده در سنگ‌ها استوار است.

برنامه:

17:00-سخنرانی

18:00-استراحت و پذیرایی،

18:20-معرفی کتاب :‌ مهرداد قنبری

18:40-پرسش ماه:‌ توسط سپیده قاضی عسگر ، فریبا شایگانی و یحیی همت‌یار طباطبایی

۱۹:۰۰-پایان