سیاره ای به اندازه مریخ به سمت سیاره ای شبیه زمین حرکت می کند، به غشاء و جبه ی آن برخورد می کند، و خرده سنگ هایی که از این برخورد به بیرون پرتاب می شوند تشکیل یک ماه بزرگ را می دهند. این قصه آشنا نیست؟ این چیزیست که دانشمندان گمان می کنند میلیارد ها سال پیش برای زمین رخ داده است. اما ممکن است داستانی مشابه در سال هایی بسیار نزدیکتر به امروز در نزدیکی ستاره ای در صور فلکی هرکول[1] دیده شده باشد.

ستاره ی اِن اِل تی تی 43806[2]، یک کوتوله ی سفید[3] است که در فاصله 50 سال نوری از زمین قرار دارد. بگفته ی بنجامین زوکرمن[4]، ستاره شناس از دانشگاه کالیفرنیا در لوس آنجلس، این ستاره در میان کوتوله های سفید منحصر بفرد است. سطح آن دارای توده ی بزرگ آلومینیوم و توده ی نسبتا کم آهن است. این پدیده عجیب است، زیرا در بیشتر ستارگان برعکس این ستاره، بیشتر آهن یافت می شود و کمتر آلومینیوم. در سراسر عمر جهان ستارگان بیشتر از آهن ساخته شده اند تا آلومینیوم، و تعداد هسته های آلومینیوم به آهن معمولا 1 به 10 است.

جایی که در آن آلومینیوم به فراوانی یافت می شود لایه های خارجی سیاره های شبیه زمین است. در واقع آلومینیوم پس از اکسیژن و سیلیکون، سومین عنصر در پوسته ی زمین است. آهن نیز بخش اصلی هسته زمین را تشکیل می دهد. گروه آقای زوکرمن علاوه بر آلومینیوم و آهن، هفت عنصر دیگر که در سیاره های مشابه زمین وجود دارد را در ستاره اِن اِل تی تی 43806 کشف کرده اند. این پژوهشگران فراوانیِ نسبیِ همه ی این 9 عنصر را محاسبه کرده اند و دریافته اند که با مخلوطی از 30 درصد غشاء خاکی و 70 درصد جبه بالایی همخوانی دارد.

زوکرمن باور دارد محتمل ترین گمانه زنی اینست که برخوردی میان دو جسم صخره ای در مدار نزدیکِ ستاره اِن اِل تی تی 43806 رخ داده است. بر اساس آنچه زوکرمن و همکارانش در شماره آینده نشریه اَستروفیزیکال گزارش خواهند کرد[5]، چیزی با سیاره ای برخورد کرده است و بخشی از پوسته و جبه بیرونی را از بین برده است. سپس مواد ناشی از این تصادف در فضا پخش شده اند، برخی از آنها به سمت ستاره ی اِن اِل تی تی پرتاب شده اند و میزان آلومینیوم و دیگر عناصر جدا شده از پوسته و جبه ی سیاره را در سطح ستاره افزایش داده اند. علاوه بر این، این برخورد احتمالا در زمانی کمتر از 50 میلیون سال پیش رخ داده است که در مقیاس رخداد های ستاره شناسی در حد یک چشم بر هم زدن است. این را از روی زمانی که بارش مواد ناشی از چنین برخورد عظیمی روی ستاره ادامه می یابد و با توجه به گرانش قوی که این مواد را به سرعت به سمت خود کشیده و به زیر سطح خود می بلعد و از چشم پنهان می کند، تخمین می زنند.

به گفته ی جِی هولبرگِ[6] ستاره شناس از دانشگاه آریزونا این مشاهدات دقیق هستند و داستان که آنها روایت می کنند نیز جذاب است، اما ما واقعا نمی دانیم که منبعِ اصلی این مواد چیست. این امکان وجود دارد که این مواد خرده های حاصل از برخوردی با سیاره ی زمین گونه باشد که منجر به تشکیل ماه می شود. ولی داستانهای کم هیجان تری مانند برخورد سیارکی به این ستاره نیز ممکن هستند.

اگر این برخورد کیهانی همانگونه که زوکرمن و همکارانش حدس می زنند رخ داده باشد، در میان دو سیاره مورد بحث، آنکه بزرگتر است باید همچنان بدور ستاره اش بچرخد. متاسفانه امید چندانی به دیدن این سیاره یا رَدیابی اثرِ گرانشی آن بر روی ستاره اِن اِل تی تی 43806 وجود ندارد، چه رسد به فهمیدن اینکه آیا این دنیای پُر برخورد، ماه تازه متولد شده ای دارد. با این وجود، زوکرمن معتقد است این نظریه قابل آزمایش است زیرا پیش بینی می کند چه میزان پتاسیم و منگنز در سطح ستاره موجود است، چیزی که باید در رصد های دقیق تر آینده روشن شود.

منبع:  http://news.sciencemag.org/sciencenow/2011/08/earth-mars-collision-may-have-ha.html