گونه‌ای از موجودات اولیه که تصور می‌شد در آب‌ها زندگی می‌کردند ممکن است از نوع خاکی باشند.               

تعدادی فسیل تحت عنوان نمونه‌ای مهم از موجودات دریایی توجه زیادی را به خود اختصاص داده‌اند و مطالعه جدید بحث‌انگیزی را به پا کرده‌اند، چرا که ممکن است بر خلاف تصورات قبلی ساکنان خشکی بوده باشند.

جانورانی که از روی نام تپه‌های ادیاکارای استرالیا، ادیاکاران نامیده‌شدند،متعلق به حدود 542 الی 575 میلیون سال قبل هستند و دلالت بر این دارند که سرانجام زندگی فراتر از ابعاد میکروسکوپی رشد داشته است. حدود 30 نقطه در سراسر جهان پیدا شده که ادیاکاران‌ها به شکل دیسک، ساقه‌برگ و سایر شکل‌های نسبتاً ساده با ظاهر تکه‌ای وجود دارند که دیرینه ‌شناسان آن‌ها را معمولاً گونه‌ای از موجودات دریایی در نظر می‌گیرند.

گریگوری ریتالاک از دانشگاه اورگان در یوجین می‌گوید که تجزیه و تحلیل دقیق سنگ‌ها در مکانی که ادیاکاران‌های استرالیایی پیدا شده‌اند، حاکی از آن است که این سنگ‌ها به جای اعماق دریا، خاک فسیل شده هستند. مکان فسیل‌ها و لوله‌های کوچک در سنگ‌ها نشان می‌دهد که حداقل برخی از آن‌ها در واقع به جای آنکه خاک‌ها را با خود به سمت دریا ببرند، در آن‌‌‌ زندگی می‌کردند.

این اظهارات، با مطالعه جدیدی که در 12 دسامبر در مجله Nature منتشر شد، مبنی بر آنکه ادیاکاران‌ها موجودات دریایی نیستند بلکه گلسنگ‌های خاکی هستند، واکنش‌های منفی دیگران را برای ریتالاک به همراه داشت. او می‌گوید که می‌دانست مردم خشمگین خواهند شد.

گای ناربون، پژوهشگر پیشکسوت در این زمینه، از دانشگاه کوئین در کینگستون کانادا می‌گوید: «اگر ادیاکاران‌ها تبدیل به موجودات خاکی شوند، استنباط‌های مربوط به مکان زندگی قدیمی‌ترین موجودات چند‌سلولی زمین دوباره باید بررسی شود.» او با این نتایج جدید موافق نیست اما اگر درست باشند می‌تواند به این معنا باشد که چندین دهه مطالعات انجام شده در مورد محیط‌های باستانی بر مبنای فرضیه‌های ناقص صورت گرفته است.

هم‌چنین قرار دادن ادیاکاران‌ها روی زمین، فصلی به داستان زندگی انطباق با خشکی اضافه می‌کند. نمونه‌هایی که ریتالاک مورد مطالعه قرار داد 550 میلیون سال قدمت داشتند و اولین موجودات بزرگ (بزرگتر از 2 سانتی‌متر) روی خشکی محسوب می‌شوند. شواهد قابل قبولی برای زندگی در ابعاد کوچکتر در آن زمان وجود دارد. اما افزایش قابل توجه گیاهان زمینی دانه ساز چند صد میلیون سال پس از آن می‌باشد.

فسیل‌های 550 میلیون ساله از استرالیای جنوبی در بافت سنگی مانند پوست یک فیل کهنسال قرار دارند. این بافت ممکن است خاک فسیل شده مربوط به زمین باشد و مطالعه جدیدی را نشان می‌دهد که دیدگاه غالبی را که بیان می‌کند فسیل‌های ادیاکاران موجوداتی دریایی هستند، به چالش می‌کشد.

 ریتالاک متخصص تجزیه و تحلیل خاک‌های باستانی است. اما در سال‌های اخیر تنها سازندهای زمین‌شناسی استرالیایی را که حاوی ادیاکاران‌ها هستند، با دقت تجزیه و تحلیل کرده است. او می‌گوید این سنگ‌ها درجه‌بندی خاک‌مانندی را در تیتانیوم و برخی عناصر دیگر نشان می‌دهند. الگوهای اشکال غیر معمول یا ایزوتوپ‌های کربن و اکسیژن یکدیگر را در صورت وجود در خاک ردیابی می‌کنند.

بلورهای سنگ گچ و برخی دانه‌های دیگر، ناخالصی از جنس دانه‌های شن دارند در صورتی که اگر این ساختارها با مقدار زیادی آب در اطرافش تشکیل می‌شد، ریتالاک انتظار آن را نمی‌داشت. او بافت زبر و ترک‌خورده‌ای مانند پوست یک فیل کهنسال را دید، آن گونه که انتظار داشت روی یک سطح خاکی ببیند. او معتقد است رنگ قرمز بیشتر به دلیل قرار گرفتن دیرین آن در معرض هوا است، تا اثرات جوی اخیر.

ریتالاک می‌گوید به نظر می‌رسد بعضی از ادیاکاران‌ها در خاک‌هایی مانند توندرا (توندرا دشتهایی بی‌درخت پوشیده از گلسنگ است) رشد کرده‌اند. نمونه‌هایی که او مورد آزمایش قرار داده است، به نظر می‌رسد در خاک فسیل شده بدون هیچ هم‌پوشانی قرار گرفته‌اند و گستره‌ای از مراحل رشد را نشان می‌دهد. در مشاهدات میکروسکوپی خاک‌های فسیلی، او لوله‌های کوچک شاخه‌ای مانند رشته‌های قارچی امروزی مشاهده کرد.

شوهای شیائو از ویرجینیا تک در بلکس‌بورگ می‌گوید: «این نتایج متقاعد کننده نیست.» او هنوز معتقد است که فرآیندهای اقیانوسی می‌تواند جزئیات سنگ‌های آدیاکاران را توضیح دهد. برای مثال وزن سنگی که زیر آب قرار دارد ممکن است سطح را به صورت بافت ناهموار مانند پوست فیل تغییر شکل داده باشد.

و سرانجام مکان‌های دیگری در سراسر دنیا وجود دارد که باید فسیل‌های ادیاکاران آن‌ها را مورد بررسی قرار داد. ماری دراسر، دیرینه‌ شناسی از دانشگاه کالیفرنیا در ریورساید این نتایج را رد می‌کند و می‌گوید: «اغلب فسیل‌های موجود به صورت لایه‌ای نیستند تا کسی بتواند همه چیز را در مورد آن‌ها به جز کفه‌های دریایی بررسی کند.»

او می‌گوید: «موجودات دارای محدودیت‌های فیزیولوژیکی هستند و نمی‌توانند هم‌زمان در عمق دریا و خاک وجود داشته باشند. آن‌ها نمی‌توانند هم در روی زمین و هم در کفه‌های دریایی زندگی کنند. »

پل نات، زمین شناسی از دانشگاه آریزونا در تمپ، می‌گوید: «شناسایی خاک‌های باستانی کار آسانی نیست. تقریباً همیشه ممکن است ساختارها و بافت‌های رسوبی به شیوه‌های متفاوتی تفسیر شوند.» ریتالاک مشاهده‌های جدید و تفسیرهای منطقی دارد که باید منتشر می‌شد و به طور جدی مورد بررسی قرار می‌گرفت.

منبع: http://www.sciencenews.org/view/generic/id/347062/description/Early_life_forms_may_have_been_terrestrial