نانو آراجو وهم‌کاران از Swiss Federal Institute of Technology  یا ETH در زوریخ، برای سنجش این نظریه شبکه‌های پیچیده‌ای از یاتاقان‌ها را به کار بسته‌اند. آن‌ها مدلی ساخته‌اند که در آن یاتاقان‌های دوبعدی در اندازه‌های متفاوت با هم جفت می‌شوند تا فضایی را پر ‌کنند. وقتی که تمام بخش‌ها سرعت مماسی یکسانی داشته‌باشند (یعنی نلغزند)، این سامانه هم‌گام می‌شود. این گروه محاسبه کرده‌است که یک حالت هم‌گام‌ چقدر به اختلال پاسخ می‌دهد؛ حالتی که جرم‌ها مستقیما با شعاع‌ها مرتبط بودند به‌عنوان پایدارترین حالت شناخته شده بود. این‌گونه، یاتاقان‌های بزرگ‌تر که همسایه‌های بیش‌تری را می‌بینند (با آن‌ها برهم‌کنش دارند) ، لختی بیش‌تری داشته و درنتیجه کم‌تر به برهم‌کنش‌ها پاسخ می‌دهد. به بیانی دیگر، همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد، بخش‌های دارای جفت‌های بیش‌تر، برهم‌کنش‌های ضعیف را تعدیل می‌کنند.

منبع:

http://physics.aps.org/synopsis-for/10.1103/PhysRevLett.110.064106

مرجع:

Optimal Synchronizability of Bearings

N. A. M. Araújo, H. Seybold, R. M. Baram, H. J. Herrmann, and J. S. Andrade, Jr.

Phys. Rev. Lett. 110, 064106 (2013)

Published February 7, 2013