به طور نظری یک برخورد با سرعت بالا بین ذرات، می­تواند به اندازه کافی جرم و انرژی جنبشی را در یک مکان متمرکز کند که سیاه چاله شکل بگیرد. فیزیکدانان این احتمال را گاه­گاهی در نظر گرفته اند، اما شبیه سازی­های دینامیکی جدید نشان می­دهند که مقدار انرژی برخورد مورد نیاز، بارها کمتر از مقداری است که قبلا فرض کرده اند. نویسندگان، در گزارش خود در مجله Physical Review Letter، توضیح می­دهند که برخورد ذرات شبیه به لنزهای گرانشی بر روی یکدیگر عمل می­کنند. یعنی متمرکز کردن انرژی در دو ناحیه محصور به نور، که در نهایت در یک سیاه چاله با یکدیگر یکی می­شوند. افکار عمومی در سال 2008، هنگامی که پروتون­های نسبیتی در برخورد دهنده بزرگ هادرون (LHC) در ژنو سوئیس، برخورد کردند بر روی گزارش «خطر تشکیل شدن سیاه چاله­هایی که کره زمین را می­بلعند» متمرکز شده بود. به زبان تکنیکی، انرژی برخورد کننده­ها برای تشکیل سیاه چاله خیلی کم است، اما مدل های معینی، اجازه برای خلق سیاه چاله­های خیلی کوچک (یا بی­خطر )را می­دهند. در هر صورت، بحث­ها و جدل­ها بعد ازچندین سال از عملکرد «سیاه چاله آزاد» در LHC فرونشست، اما علاقه به آن هنوز در احتمالات نظری باقی مانده است.

در مطالعات قبلی، انرژی جنبشی مورد نیاز یک برخورد را برای تشکیل یک سیاه چاله محاسبه کرده اند، اما اندکی توجه به دینامیک درونی منجر به مشخص شدن این شد که کجا اثر برخورد، مخرب ظاهر می­شود. ویلیام ایست و فرنس پرتوریس از دانشگاه پرینستون، نیوجرسی، شبیه سازی­های رایانه­ای مربوط به برخورد مستقیم بین دو «قطره» مایع که نماینده ذرات عمومی می­باشد را انجام داده­اند. شبیه سازی­ها نشان می­دهند که گرانش قطره­ها باعث همگرائی انرژی، و محصور شدنشان در دو «نقطه کانونی» در جهات مخالف نسبت به مرکز برخورد می­شود. سپس، نقاط در یک سیاه چاله با انرژی کل یکی می­شوند (بیشتر تشعشات باقی مانده به صورت امواج گرانشی خارج می­شوند). اثر لنزی در آستانه انرژی کاهش می­یابد، که می­توان تحقیقات ادامه داری مربوط به سیاه چاله را در LHC بدست آورد.

 منبع:  http://prl.aps.org/abstract/PRL/v110/i10/e101101